Εκπαιδευτική επίσκεψη στο Famiglia di Pasta- Μελιγαλά

Στις 28 Μαρτίου οι μαθητές της Ε΄και  Στ΄τάξης του σχολείου μας με την συνοδεία των δασκάλων τους Αναστασοπούλου Κωνσταντίνας, Πανταζή Βασιλικής, Νικολή Δημητρίου και της Διευθύντριας του σχολείου επισκέφτηκαν τη βιομηχανική μονάδα παραγωγής προϊόντων ζύμης «Famiglia di Pasta» που βρίσκεται στον Μελιγαλά και τροφοδοτεί με τα προϊόντα που παράγει όχι μόνο την τοπική κοινωνία, μικρές και  μεγάλες αλυσίδες πώλησης τροφίμων αλλά και εξάγει μεγάλες ποσότητες στο εξωτερικό .

Εκεί μας υποδέχτηκε με θέρμη η υπεύθυνη Τεχνολόγος τροφίμων , η οποία και ανέλαβε να μας ξεναγήσει. Πριν όμως περάσουμε στα ενδότερα, μας ενημέρωσε ότι έπρεπε να φορέσουμε ειδικές στολές μιας χρήσης, σκουφάκι και καλυπτικά παπουτσιών (πατουσάκια) γιατί ήταν απαραίτητο να διασφαλιστεί η υγιεινή του χώρου και των προϊόντων.

Στον πίνακα ανακοινώσεων διαβάσαμε τις οδηγίες που πρέπει να ακολουθούν οι εργάτες αφενός για να πλένουν και να απολυμαίνουν τις στολές που φορούν(οι δικιές τους δεν είναι μιας χρήσης ) και τους κανόνες υγιεινής που πρέπει να ακολουθούν με ευλάβεια: πολύ καλό πλύσιμο χεριών, όχι κοσμήματα, κομμένα και καθαρά νύχια χωρίς βάψιμο, καθαρά μαλλιά και δέρμα πάντα φορώντας σκουφάκι.

Φορέσαμε, λοιπόν, τις ειδικές στολές  και η ξενάγηση άρχισε.

Μας έδειξε την πόρτα που μπαίνουν οι εργάτες. Διαθέτει μπάρα η οποία δεν γυρίζει για να επιτρέψει την είσοδο, αν ο εργάτης – που έχει πλύνει σχολαστικά τα χέρια του –  δεν τα απολυμάνει με ειδικό υγρό και δεν σκουπίσει σε ειδικό μηχάνημα τα παπούτσια εργασίας του.

Ωστόσο εμείς δεν χρησιμοποίησε αυτή την είσοδο.

Αρχικά μας οδήγησε στις αποθήκες, όπου ήταν το σημείο παραλαβής  των πρώτων υλών. Μας έδειξε το σημείο που «κουμπώνει» η πόρτα των φορτηγών που τα μεταφέρουν , ώστε να εμποδίσουν σκόνες, μύγες και ο,τιδήποτε άλλο να εισέρχεται στο χώρο. Μας άνοιξε τα τεράστια ψυγεία – που ήταν τεράστια δωμάτια – που αποθηκεύονται τα προϊόντα, οι ποσότητες των οποίων ήταν αστρονομικές σε σχέση μ’ αυτές που έχουμε εμείς στο σπίτι μας: παλέτες με τενεκέδες τυρί διαφόρων ειδών, τενεκέδες με ελιές, σακιά ζάχαρη, σακιά αλεύρι κλπ.

Κατόπιν περάσαμε από την κουζίνα, που ήταν ο χώρος παρασκευής των ζυμών και των γεμίσεων που μπαίνουν σ’ αυτές και οδηγηθήκαμε σε έναν τεράστιο χώρο με μηχανήματα που γινόταν η κυρίως παραγωγή. Εκεί διέκρινες μια ανεπαίσθητη εικόνα σκόνης από αλεύρι να υπάρχει στην ατμόσφαιρα και οι εργάτες που στέκονταν και δούλευαν τις μηχανές φορούσαν μάσκα.


Η δεύτερη στάση μας ήταν στη μηχανή που επιμήκυνε και πλάταινε το φύλλο του ζυμαριού για να το τοποθετήσει ο χειριστής όταν έφτανε στο επιθυμητό μήκος σε διπλανή μηχανή. Σε αυτή τη μηχανή το φύλλο περνούσε από πρέσες που το λέπταιναν, ξυράφια που το χάραζαν, ροδέλες που το χώριζαν, μηχανές που μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή το γέμιζαν με την κατάλληλη ποσότητα ζύμης, διαδρόμους που το γύριζαν και το ένωναν αφού πρώτα το είχαν άλλα μηχανήματα ραντίσει με νερό. Και όλα αυτά που έκανε αυτή η μηχανή την επέβλεπε και τη ρύθμιζε μόνο ένας υπάλληλος.

Στο επόμενο στάδιο μεσολαβούσε ανθρώπινο χέρι. Εργάτριες που στέκονταν αντικριστά η μία από την άλλη στις δύο πλευρές της μηχανής, δίπλωναν με ταχύτητα και δεξιοτεχνία σε στρογγυλό κουλούρι τα παρασκευάσματα, ένωναν με μαεστρία τις δύο άκρες και η μηχανή τα προχωρούσε για να τα ραντίσει με νερό ώστε στο επόμενο στάδιο να κολλήσει επάνω τους το σουσάμι που έπεφτε σαν βροχή.

Και έτοιμο το μεσογειακό κουλούρι με γέμιση φτιαγμένη από ντομάτα, κόκκινες , πράσινες πιπεριές  και ελιές!

Στη διπλανή μηχανή άλλοι εργάτες ακολουθούσαν παρόμοια διαδικασία για να φτιάξουν στριφτόπιτες.

Στη συνέχεια τα προϊόντα απλωμένα σε ταψάκια και τοποθετημένα σε ειδικό μεταφορικό μέσο έμπαιναν στην κατάψυξη.

Αφού πάγωναν καλά, μεταφέρονταν στο χώρο συσκευασίας όπου άλλοι εργάτες τα τοποθετούσαν με σειρά και συγκεκριμένο τρόπο σε χαρτοκιβώτια. Όταν αυτά γέμιζαν, τα έκλειναν, τα περνούσαν από ένα μηχάνημα που κολλούσε μια ετικέτα στην οποία αναγράφονταν όλες οι πληροφορίες για τα προϊόντα που περιέχονται από τα συστατικά,  και το βάρος μέχρι τις θερμίδες που προσδίδει κάθε τεμάχιο.

Όταν τα κιβώτια γίνονταν πολλά , τοποθετούνταν σε παλέτα και ένα μηχάνημα τη γύριζε γύρω- γύρω και  τη δίπλωνε με πλαστικό, ώστε τα κιβώτια να συγκρατούνται μαζί και να μη σκορπίζουν. Αυτά έπειτα έμπαιναν σε μια τεράστια κατάψυξη που μόλις άνοιξε η πόρτα της, όλοι αρχίσαμε να τρέμουμε από το κρύο.

Απέναντι στον ίδιο χώρο υπήρχε και ένα τεράστιο μηχάνημα, που όπως μας εξήγησαν συσκευάζει σε σακουλάκια τα καταψυγμένα σφολιατοειδή ανάλογα με το βάρος που έχουμε ορίσει. Επειδή όμως η συγκεκριμένη ημέρα δεν είχε γραμμή τέτοιας παραγωγής δεν το είδαμε σε λειτουργία.

Μας εντυπωσίασαν όλα όσα είδαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι όταν τρώμε μια τυρόπιτα για παράδειγμα κανένας δεν είχε φανταστεί πόσα στάδια περνάει η παραγωγή της. Όταν η κυρία ρώτησε αν κάποιος θα ήθελε να δουλέψει εκεί, η απάντηση όλων ήταν μονολεκτική: «Όχι».

Ίσως κατάλαβαν ότι η εργασία των υπαλλήλων ήταν κουραστική και πολύ υπεύθυνη, απαιτούσε εξαιρετική ταχύτητα και ακρίβεια, απόλυτη καθαριότητα και σχολαστικότητα και τα παιδιά που δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους όρια δυσκολεύονται να ανταποκριθούν. Εκτίμησαν όμως την εργασία όλων αυτών που κοπιάζουν για να μπορούμε να απολαμβάνουμε με ασφάλεια και χωρίς κίνδυνο για την υγεία μας όλα αυτά τα εδέσματα. Όταν ρωτήθηκαν αν θα δούλευαν ως δοκιμαστές στην επιχείρηση, όλοι μ΄ένα στόμα απάντησαν «Ναι».

Αυτό ήταν το σύνθημα για να οδηγηθούμε στην τραπεζαρία που μας περίμενε μια γευστική έκπληξη.

Στο χώρο της τραπεζαρίας που υπήρχε και ο φούρνος , ώστε να ψήνονται δειγματοληπτικά και να δοκιμάζονται τεμάχια από την γραμμή παραγωγής, μας είχαν ετοιμάσει ταψιά με ψημένα τυροπιτάκια, κρουασανάκια, μπουγατσάκια, λουκανοπιτάκια και νηστίσιμα μεσογειακά που μας τα πρόσφεραν ζεστά  μαζί με χυμό. Ήταν όλα πεντανόστιμα και πέσαμε με τα μούτρα.

Στο τέλος ευχαριστήσαμε τους υπεύθυνους για την τόσο ζεστή φιλοξενία και προκειμένου να ξεκουραστούμε και να παίξουμε σε ασφαλές περιβάλλον πριν γυρίσουμε στο σχολείο μας επισκεφτήκαμε το Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας.

Ο Διευθυντής του σχολείου και οι δάσκαλοι μας υποδέχτηκαν με χαρά, μας έδωσαν μπάλες να παίξουμε και όταν αργότερα χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα γνωριστήκαμε με τους συνομηλίκους μας μαθητές των αντίστοιχων τάξεων.

Το σχολείο ήταν παλιό, με κεραμίδια και κήπο πολύ διαφορετικό από το δικό μας.

Στα πλαίσια του αθλητισμού και της άμιλλας οι μαθητές της Ε΄ και της Στ΄ τάξης των δύο σχολείων έδωσαν έναν φιλικό αγώνα μπάσκετ που χαροποίησε όλους μας.

Φύγαμε χαρούμενοι για να επιστρέψουμε,  αφού πρώτα προσκαλέσαμε τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας να επισκεφτούν και το δικό μας σχολείο, όταν τους δοθεί η ευκαιρία.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από την καρδιά μας τόσο τους υπεύθυνους του εργοστασίου  Famiglia di Pasta, όσο και το Διευθυντή και το διδακτικό προσωπικό του Δημοτικού Σχολείου της για τη ζεστή φιλοξενία.